De prachtige televisiereportageserie ‘Langs de Yangtse’ van de jonge Nederlandse arts en fotograaf Ruben Terlou houdt ons op zondagavond aan de de buis gekluisterd, en de BBC is al vanaf januari bezig met een ‘China season’, waarin van alles aan bod komt, van de fascinerende geschiedenis van het land tot programma’s over de even boeiende economie.
Toen wij in september 2012 door China reisden - zoon Jacob trouwde daar met zijn Jing - wisten we er eigenlijk niets van. Sindsdien bekruipt ons, telkens als China in beeld komt, het gevoel dat we heel graag terug zouden willen om het allemaal nog eens te bekijken, maar nu met meer begrip en kennis en niet alleen maar de totale verwondering over dit in ieder opzicht vreemde land. Eerlijk gezegd kan ik nog altijd nauwelijks geloven dat we écht in de Verboden Stad zijn geweest en met een vlot gevaren hebben tussen de bergen in ht zuiden.
Maar er is iets in mijn gevoel veranderd na het zien van het derde en laatste deel van de BBC-dramaserie One Child. De als baby geadopteerde Mei wordt vanuit China benaderd door een journaliste omdat haar biologische moeder haar nodig heeft. Mei’s broer Ajun zal binnen 3 weken worden geëxecuteerd omdat hij een moord zou hebben gepleegd. Ze gaat erheen, in de vaste overtuiging dat ze hem met haar westerse redelijkheid en geld zal kunnen redden.
Spannende, mooi en dicht op de huid gefilmde fictie, maar de camera neemt geen afstand als Ajun ter dood gebracht wordt. Vastgebonden op een brancard wordt hij een busje ingereden dat is ingericht als mobiele executieplaats.
Er is maar weinig voor nodig om een mens naar de andere wereld te helpen. Een infuusnaald en drie containers met dodelijke vloeistof, en een arts die efficiënt en onaangedaan het materiaal voor de dodelijke injectie aansluit. De wanhoop, de angst en het sterven, in close-up op de huiskamer-tv… Much too close for comfort.
Moordenaars, was mijn enige gedachte.
Dat Mei aan het eind terugkeert naar haar comfortabele leventje in Engeland en van daaruit, als nu echt ‘enige kind’, haar moeder steunt was mij te veel happy ending.
Zoeken op internet leert dat deze manier van executeren een koopje is: voor 42 euro is een mensenleven beëindigd.
Voorlopig hoef ik even niet...