Sinds een paar maanden hebben we een kleine flatscreen-tv in onze werkkamer staan, met een kastje van UPC eraan vast waarmee we digitale televisie en radio kunnen ontvangen, én opnemen voor later, als we tijd hebben.
Het grootste genoegen beleef ik aan Mezzo tv, in naadloze opeenvolging de prachtigste concerten, opera’s en balletten, met als enige onderbreking korte, smaakvolle reclame voor eigen programma’s. Brava is voor mijn smaak teveel Classic FM met beeld, te veel verbrokkeling, de fraaie volledige opera’s en balletten overigens niet te na gesproken.
Het was Mezzo dat me tracteerde op de opera Doctor Atomic van de Amerikaanse componist John Adams. Aangrijpend, mede door de fabelachtige cameraregie van Peter Sellars, die ook tekende voor de toneelregie van de opera. Ik zat in mijn stoel genageld bij de grote baritonsolo aan het einde van de 1e actie, een maand voor de eerste test met de atoombom.
Kijk en luister zelf naar wat een Britse recensent ‘the first great opera aria of the 21st century’. De tekst van de aria is een van de ‘Holy Sonnets’ van John Donne (1572–1631).
Gerald Finley zingt de rol van de ‘vader van de atoombom’, Robert Oppenheimer.
Batter my heart, three-person'd God, for you
As yet but knock, breathe, shine, and seek to mend;
That I may rise and stand, o'erthrow me, and bend
Your force to break, blow, burn, and make me new.
I, like an usurp'd town to another due,
Labor to admit you, but oh, to no end;
Reason, your viceroy in me, me should defend,
But is captiv'd, and proves weak or untrue.
Yet dearly I love you, and would be lov'd fain,
But am betroth'd unto your enemy;
Divorce me, untie or break that knot again,
Take me to you, imprison me, for I,
Except you enthrall me, never shall be free,
Nor ever chaste, except you ravish me.