In de auto op weg naar Zuid-Frankrijk, eind december, las ik de door E. en L. als opwarmertje voor ons verblijf in de Lubéron meegebrachte Journal du Lubéron. Een van de hoofdartikelen in deze onregelmatig verschijnende lokale periodiek ging over truffels - twee volwassen krantenpagina's maar liefst! Je leert heel wat interessante feiten over de 'tuber melanosporum', zoals de officiële naam van de wintertruffel luidt.
Dominic Blanc, de schrijver van het artikel, had zijn best gedaan om alle ins en outs van de truffels, het zoeken (en vinden!), bewaartips en niet te vergete de jargon uit de doeken te doen, tot in de kleinste details.
Ik heb ook nooit geweten dat de aanwezigheid van 'truffelvliegjes' (suilia gigantea) de ervaren truffeljager verraden waar truffels in de grond zitten. Die vliegjes zie je pas als ze worden verstoord, en dat doe je door met een dun takje vlak boven de grond onder de truffeleik te bewegen. Als ze opvliegen is er goede kans dat de truffel niet ver weg is. Meer kans op succes heb je met een speciaal, liefst zelf getrainde truffelhond - die is zijn gewicht in goud waard. 'Jachthonden zijn nutteloos voor de truffeljacht, die laten zich veel te snel afleiden!', waarschuwt meneer Blanc. Ongeduldige mensen kiezen voor, ook weer zelf afgerichte truffelvarkens. 'Maar voor de hobbyende truffelzoeker is zo'n varken, dat immers maar een paar weken per jaar aan de slag kan, een hele belasting. Waar láát je zo'n beest! Misschien dan toch maar gewoon truffels kópen?'
Dat laatste is in deze tijd van het jaar geen probleem: overal in de Vaucluse vinden truffelfestiviteiten en -markten plaats. In Ménèrbes, op een goed half uur rijden van huis, was op 28 december de Marché de la truffe. Voor de opening om 9 uur, met wijn en andere streekproducten, waren we te laat, maar de inauguratie van de nieuwe leden van de Confrérie du diamant noir et de la gastronomie tuber melanosporum met bijbehorende speeches, diploma-uitreiking en lintomhanging voltrok zich op de Place de l'Horloge, in aanwezigheid van ruim 100 notabelen en truffofielen, en dat alles omgeurd door truffels, de grootste hoeveelheid die ik ooit zag.
Truffelmarkt,
dus. Kleine, grote, gewassen en ongewassen, ronde en knobbelige,
gesteriliseerd, op eieren, verwerkt in patés en terrines, in boudins
blancs, maar ook in een foie gras in macarons, in olie, gehakt, in
honing, in oeufs brouillés, zelfs in een wijn en een aperitief: een 'célébration de la truffe' in
haar puurste, meest onopgesmukte vorm.
Het was een verleiding waaraan
we geen weerstand konden bieden, de vraag was alleen, bij wie gaan we
wélke truffels kopen? Daarvoor deden we een 'rondje om de kerk' - een
wandeling langs ca. 25 truffelhandelaren maakte het niet gemakkelijker:
vrijwel iedereen hanteerde een prijs van €1,- per gram. De truffels van
het Maison de la Truffe en du Vin waren
iets hoger geprijsd, en de aanpalende verkoper maakte prijsonderscheid
tussen kogelronde en wat bobbeliger exemplaren - voor die laatste
rekende hij € 0,90 per gram. En hij had ook nog een aardig verhaal, dus
bij hem kochten we drie (!) truffels. En als je dan eenmaal truffels hebt gekocht moet daar natuurlijk ook een mandoline voor
worden aangeschaft voor de echte flintertjes - de keus viel op een
fraai exemplaar met rozenhouten handvat met verstelbaar mes.
Thuisgekomen werd de oogst verdeeld over een jampotje rijst en een doos biologische eieren. Die laatste heb ik verwerkt in een heerlijke romige omelet waar we met ons vieren gigantisch hebben genoten. En als je dan denk dat je alles gehad hebt qua truffelzaligheid, brengt buurman Roger een Tupperwarebak met geklutste eieren die grauw zien van de enorme hoeveelheid truffels, en genoten we een dag later nog eens van een omelette à la truffe.
Gelukkig huwelijk-in-wording, de omelet van Roger, en de onze
En het fijnste van alles: wij hebben nog wat truffel overgehouden voor thuis. Gewikkeld in keukenpapier, rustend op een bedje van rijst en stootvast verpakt in een van mijn sloffen hebben ze de treinreis prima doorstaan. En zo aten we een dag na thuiskomst buitengewoon romige en boterige aardappelpuree met truffel en staat er nu een pot paté van kippenlevers in de koelkast.
Het laatste stuk truffel is voorbestemd voor een roemvol einde in een risotto, en wordt tot die tijd omgeven met heel veel TLC, want truffel weggooien omdat hij de uiterste houdbaarheidsdatum heeft overschreden, daar moet ik toch niet aan denken!