Ik kan het me nu, op deze kille vrijdag 30 maart, al nauwelijks meer voorstellen dat het twee dagen geleden nog volop voorjaar was. De frisse noordoostenwind bleef meer dan een week keurig aan de andere kant van het huis, op het zuidwesten, was het heerlijk, bijna zomers warm. De combinatie van krachtiger licht en hogere temperaturen werken voor de flora op het balkon beter dan het beste plantenkrachtvoer: overal verschijnen groene puntjes aan tot dan toe dorre stammetjes en opeens steken vergeten bloembollen hun neuzen uit de grond. En tot overmaat van vreugde blijken we nog een paar bomen-in wording te bezitten!
De katjeswilg die we jaren geleden met zijn prille wortelvoetjes vanuit een vaas binnen in een pot buiten gestopt hadden is inmiddels zo hoog geworden dat hij afgetopt moest worden - misschien krijgen we dit jaar zelfs wel schaduw van 'm!
In twee van de balkonbakken hebben zich nóg een wilgje en twee boompjes waarvan ik de naam niet ken, gevestigd. Met de bakken vol eenjarige bloeiende planten hebben we straks een minibordertje op 5-hoog!
Na de winter, die een hele tijd zo zacht was en toen opeens fel uithaalde met sneeuw en diepvriestemperaturen, zou het erom spannen of de vorstbeschermende maatregelen afdoende zouden hebben gewerkt. De meest kwetsbare planten hebben op een dikke plaat hout tegen al te koude voeten de winter doorgebracht (de balkonvloer is van beton), sommige potten waren omwikkeld met oude plaids en andere zo goed en zo kwaad als we erbij konden, ingepakt in bubbeltjesplastic, en voor de rest hebben we maar schietgebedjes gedaan.
En dan opeens is het lente en kunnen we zien of het allemaal gewerkt heeft.
Clematis 'crystal fountain' is inderdaad winterhard:
ze is via het klimrek hard op weg naar boven en zal zowel ons als de buurvrouw naast ons over een paar maanden van een zee van lilablauwe bloemen voorzien, en als de schutblaadjes zijn afgevallen blijven er nog dagen prachtige restjes over. Ook de rode kamperfoelie heeft het overleefd: ze deelt nu het klimrek met de clematis, dus dat wordt een mooi setje!
De kleinste van de twee lavendelplanten, de tijm, rozemarijn en laurier daarentegen zijn de vriesdood gestorven en inmiddels vervangen door verse exemplaren. Maar voor de geurende gele en roze rozen ziet het er vooralsnog veelbelovend uit uit maar mijn favoriete roos, een heerlijk geurend lichtbabybleekroze trosroosje genaamd Marie Pavic is óf nog in diepe rust, of toch tussen mijn zorgende handen doorgeglipt, terwijl ze al duidelijk tekenen van leven vertoonde.
Dat is dan de tweede keer dat me dat overkomt - vorig jaar was ze al uitgelopen en gaf alsnog de geest
De andere lavendel vertoont wél alweer flinke groene pluimpjes tussen het grijs, en de verbena, oh mijn verbena! Dit jaar had ik genoeg geduld om de dorre takken een kans te geven, en ziedaar: ze is niet dood! Eerlijkheid gebiedt dat ik haar heb toegesproken, voor haar gezongen en op alle mogelijke andere manieren de verse lootjes uit de gesnoeide takken heb gelokt.
Van zomer hebben we, als alles goed gaat, dus verveinethee en -ijs van eigen kweek!
En nu is het weer koud en winderig, en ga ik mijn tere dappertjes maar wat dichter tegen de gevel zetten: het zou té jammer zijn als ze alsnog zouden sneven. En nu begint de volgende fase van het grote wachten: wanneer kunnen we plantjes gaan kopen?