Voordat jullie je bezorgd afvragen wat ik nu weer van zins ben: M. en
ik zijn al jaren blij en tevreden met elkaar en hebben op de dag van
mijn 65e verjaardag besloten dat we samen 150 willen worden.
De trouwplannen uit de titel slaan op zoon Jacob en zijn Jing die eind september 2012 in China gaan trouwen.
Toen kenden ze elkaar nog maar net (januari 2007)
Ze hebben elkaar 5 jaar geleden ontmoet in Chicago, waar Jacob archeologie studeerde en Jing human resources management. Jacob kwam na een jaar terug naar Amsterdam om zijn zijn Masters af te ronden, Jing bleef in Chicago en studeerde daar af.
Er is in de jaren sinds die ontmoeting heel wat af gevlogen: Jacob naar Chicago, samen met Jing naar China, tot Jing begin augustus 2009 definitief naar Nederland kwam.
Jacob maakte een vliegende start met zijn proefschrift en kreeg een
baan als AIO aan de UvA, Jing deed een postdoc die ze combineerde met
een onderzoeksstage en een stoomcursus Nederlands.
Zij ging in haar
zomervakanties naar haar familie in China, hij werkte zich van half juli
tot eind september in het zweet in een opgravingssite in Turkije. Jing
solliciteerde met succes op een heel goede baan in Den Haag, Jacob neemt
tijdelijk het docentschap over van een collega die met sabbatical gaat.
Eind december verhuisden ze naar een appartement in Den Haag en zijn de
rollen omgedraaid: nu is Jacob degene die forenst en Jing kan op de
fiets naar haar werk. Stilzitten is het tweetal vreemd: Jings Nederlands
gaat nog steeds met sprongen vooruit en Jacob leert zichzelf Chinees.
Met die kennis gewapend heeft hij begin 2011 in China in het Chinees Jings ouders de hand van hun dochter gevraagd. Nog vóór het officiële huwelijksaanzoek aan de bruid-in-spé - dat gebeurde pas in juli 2011, daags voor hij voor een paar maanden naar Turkije zou vertrekken.
Er was iets te vieren!
Inmiddels zijn de voorbereidingen in volle gang. Jing heeft een website gemaakt waarop het hele romantische verhaal te lezen is en verteld wordt over trouwen op z'n Chinees, de uitnodigingen zijn verstuurd, en de ouders met hun partners lopen zich in gedachten warm voor de reis naar China.
Opeens doemen daar vragen op als: gaan we via HongKong, Shanghai of Beijing, willen we nou wel of niet naar het terracottaleger in Xi'an, is het haalbaar om het reuzenpandacentrum te bezoeken in Chengdu, kunnen we, naast de Verboden Stad en de Chinese Muur, ook nog ergens anders iets van het oude China zien en gaan we binnen China vliegen of met de trein.
Of is Guilin, Jings geboortestad, op zich al bijna genoeg om kennis te maken met het echte China?
Drie gezichten van Guilin
Voorlopig zijn wij daar nog niet uit en peinzen en puzzelen we vrolijk verder, terwijl het aanstaand bruidspaar in China druk bezig is met de voorbereidingen voor de grote dag. Er moet van alles gebeuren, van de trouwfoto die volgens Chinees gebruik geruime tijd vóór het huwelijk al gemaakt wordt, overleg over de jurk en het haar, familiebezoek, tot de gastenlijsten en tafelschikking. Over 3 weken zijn ze terug, en dan weten we meer!
Een echte Chinese trouwfoto!
Hoe dan ook: China, here we come!