Terwijl M. en ik grieperig onze dagen in en om bed doorbrengen verbazen we ons erover waarom Fien toch niet gezellig bij ons komt liggen. Met een niet-begrijpende snoet komt ze af en toe in de slaapkamer kijken, wandelt over de deken, gaat een minuut of wat luid spinnend fanatiek staan prakken, en verdwijnt dan weer. 's Nachts vleit ze zich het liefst óp de benen van een van haar mensen; ruim 4 kg kat is onder normale omstandigheden al een heel gewicht, maar als je je niet lekker voelt, niet te hebben. Ze wordt dan dus met een zacht zetje van het bed gewipt. Wat niet betekent dat ze het later in de nacht niet gewoon nog eens probeert - je bent kat of je bent het niet.
Die ziekbedgezeligheid was met onze vorige katten Zoe en Truffel wel anders: Zoe lag bij voorkeur op een hoofdkussen terwijl Truffel het liefst ónder het dekbed kroop, tegen een mens aan. M.s vroegere katten, Moortje (die ik niet heb gekend) voorop, was haast eerder op bed dan de zieke erin, en diezelfde ervaring heb ik met mijn vroegere Siamezen.
Zou het een leeftijdskwestie zijn, en zou onze Fien haar liederlijke ligoefeningen in de gang op termijn verruilen voor gewoon lekker liggen op bed als een van ons ziek is? De tijd zal het leren...