Een kroketje en een blikje coca cola, dat wilde Mireille nog, hoorde ik vandaag. En daarna was het klaar, had ze besloten.
Ze was al lang ernstig ziek, en genezing was niet meer mogelijk. Haar geliefde hondje kon ze niet meer zelf verzorgen, en de Mireille van vroeger, een stevige tante die, hoe kort van stuk ze ook was, haar mannetje stond, was een schim van zichzelf geworden, opgevreten door de kanker.
De laatste keer dat ik haar zag is alweer een paar jaar terug, op een lunch bij de vriendin die me liet weten dat ze er niet meer is. Dat was de oude Mireille, een klein propje van een vrouw met wild blond haar, de onvermijdelijke sigaret bij de hand, en in hoog tempo een gesprek voerend, van het soort ‘grote stappen snel thuis’.
Tussen ons kon dat: ze was jarenlang mijn regisseur toen ik voor RTL 4 kookte voor het programma Koffietijd en kende mijn zoons, echtgenoot en kat. De pilots draaiden we in mijn keuken thuis, later verkasten we naar de speciaal gebouwde studiokeuken in Bussum. Iedere vrijdag van 9 tot ‘klaar’ waren we aan het werk - zeven items per opnamedag - en konden allengs met elkaar lezen en schrijven, en veel, héél veel lachen. Dikke pret ook in de keuken in háár huis in IJmuiden, waar we een Friki-commercial opnamen.
Eén opname ben ik nooit vergeten. Voor Koffietijd moest ik op camera een recept maken met Smack (Unilever was de sponsor/eigenaar van het programma, dus er was geen ontkomen aan), en de vaste opdracht was: minimaal 2 en maximaal 3 seconden product in beeld. In de hoop dat de Smack met groente beter te hachelen zou zijn dan de gewone variant, draaide ik het blikje met het bekende sleuteltje open, en wilde de inhoud in close-up eruit laten glijden. Verbijsterd zagen we hoe met een onsmakelijke flats een niet nader te omschrijven substantie uit het blikje viel. Gevieren, dat wil zeggen Mireille, de twee cameramannen en de geluidsman en ik, besloten we dat we hiermee niet konden werken.
Mireille bracht altijd haar hond mee naar het werk, een enorme zoeterd die nooit blafte, en we vonden dat hij wel wat lekkers had verdiend. Het bord werd op de grond gezet, de hond draafde er gretig op af, trapte een halve meter ervandaan op zijn rem en ging vol in zijn achteruit. Hij wilde er zelfs niet aan ruiken!
Toen we elkaar ook op Facebook en twitter weer tegenkwamen, hebben we er nog eens hartelijk om gelachen. Daar bleek dat we meer deelden dan die bizarre jaren bij de televisie: ze was gek op de natuur en net als ik een enorme fan van BBC Springwatch.
Het rondje Artis dat we van plan waren - Mireille was dol op de rode vari’s op Lemurenland en tot voor een paar jaar vaak in Artis te vinden - is er niet meer van gekomen.
Mireille is weg, maar de glimlach die de herinnering aan haar me geeft, die blijft.