Eerlijk gezegd hoef ik helemaal geen zoektocht naar het verleden te maken - het verleden zoekt (en vindt) mij, zo lijkt het wel.
De geschiedenis van mijn moeder (ik schreef er al over in Verleden tijden), schoolreünies, zowel van lagere als middelbare scholen, een dierbare vriend van heel vroeger, contact op Facebook met mensen van lang geleden, vroeger stroomt in hoog tempo mijn heden binnen.
Noem het de voorzienigheid, of ben ik eindelijk voldoende nieuwsgierig om me open te stellen voor herinneringen die ik lange tijd heb weggestopt?
Ik heb een geheugen als een olifant, mag ik graag beweren, en inderdaad vinden op de raarste momenten namen, gebeurtenissen, geuren en beelden een verbinding met vroeger, en doemen uit de mistflarden geleidelijk meer details op.
Dat gebeurde met de herinnering aan de film Dom Juan ou le festin de pierre. Het moet vroeg in de jaren ’70 zijn geweest dat ik deze verfilmde bewerking van het toneelstuk van Molière zag. Prachtige beelden in zwartwit, gedraaid in 1959, met een jonge Michel Piccoli in de titelrol, en met enorme impact door de muziek, het Requiem van Mozart. Nooit meer gezien, maar ook nooit vergeten. Op YouTube vond ik de indrukwekkende slotscene.
De film is in 1965 geschikt gemaakt voor vertoning op televisie, en is in die versie op DVD te koop.