Ik hoor niet bij die mensen die hun verjaardag bij voorkeur in diepe stilte voorbij laten gaan - ik ben zo oud als mijn geboortejaar aangeeft, en zo jong als ik me voel.
Een groot feest vind ik ook niet nodig - daarvoor kiezen M en ik gelegenheden die op ons beiden betrekking hebben. Maar in een klein gezelschap met lieve dierbaren mijn volgende levensjaar vieren, daar ben ik enorm aan gehecht.
Op 22 januari werd ik 67. Wat moet je met zo’n getal? Er valt niet eens een vermakelijk deling op toe te passen, zoals toen ik 51 werd: ‘3x17’. Of ik nog eens 17 zou willen zijn valt zeer te betwijfelen overigens, zo leuk vond ik het leven niet in mijn puberteit.
Maar goed, 67 dus. Op Facebook kwamen de eerste felicitaties nog vóór middernacht binnen, en dat ging de hele dag door. Ik kreeg virtuele taarten, kaarten, bloemen, omhelzingen, uiltjes en muziek, en voelde me totaal ’the birthday girl'.
'Ik ben zó enorm jarig met al die lieve berichten op Facebook! En de dag is nog jong! Ik trouwens iets minder, ik ga een heel jaar als ondeelbaar priemgetal door het leven! Wat zou de kabbalistische betekenis van 67 zijn (en wil ik dat weten)?’ schreef ik ergens in de ochtend van de 22e.
Vriend Danny (en korte tijd later ook Crescas-collega Bart) liet zich deze retorisch bedoelde vraag niet door de vingers glippen en antwoordde vrijwel per omgaande met deze website.
Wijsheid, begrip, verstand, moeder, vreugde: zou dat allemaal in dit levensjaar passen?
Jarig zijn op Facebook heeft nóg iets bijzonders. Vele van de gelukwensen die op mijn tijdlijn verschenen kwamen van mensen die ergens in mijn leven een rol hebben gespeeld, en in dit wonderlijke medium weer op mijn pad zijn gekomen. Hun woorden vormen als draden een even bont als veerkrachtig weefwerk. Er komen herinneringen terug die anders waarschijnlijk buiten beeld gebleven zouden zijn, en daarmee ook de behoefte om toch eens bij te praten. Dus wie weet!
In elk geval heb ik op Facebook één prachtig cadeau gekregen: een kleurrijke kaleidoscoop van mijn eigen leven!
Op mijn persoonlijke oudejaarsavond kwam vriendin Merel eten - te lang hadden we elkaar niet echt gesproken, en die achterstand haalden we in bij een Bommeleske ‘eenvoudige doch voedzame maaltijd'. Maar er was natuurlijk ook taart.
James Martins onvolprezen Sticky toffee pudding met caramelsaus
- 225 g dadels zonder pit
- 3 dl kokend water
- 50 g zachte roomboter
- 175 g lichtbruine rietsuiker
- 1 el caramelschenkstroop
- 2 el gewone schenkstroop
- 2 eieren
- 200 g zelfrijzend bakmeel
- 1 volle theelepel bakpoeder
- 1 tl honing
- 1 zakje vanillesuiker
- geraspte schil van 1 sinaasappel
- Verwarm de oven voor op 180 graden
- Pureer de dadels met het water in de keukenmachine, laat iets afkoelen en indikken
- Klop met de handmixer de boter en suiker smeuiig, klop er de schenkstroopen door
- Klop een voor een de eieren erdoor tot een glad mengsel
- Klop eerst het zelfrijzend bakmeel en het bakpoeder door het beslag en als daarna de honing, vanillesuiker, sinaasappelrasp
- Spatel de gepureerde dadels erdoor tot alles goed gemengd is en doe over in een goed ingevette, bebloemde springvorm
- Bak in ca. 1 uur gaar en bruin - de taart zal hoog opkomen en daarna iets inzakken. Wel controleren op gaarheid! Leg eventueel een stuk aluminiumfolie over de taart als die te donker dreigt te worden
- Serveer met caramelsaus: 1/8 l slagroom, 50 g boter, 50 g donkerbruine bastersuiker, 1 el caramelschenkstroop en 2 el donkere schenkstroop opkoken en iets laten inkoken. Roer 1 tl grof zeezout door de half afgekoelde saus en serveer bijvoorbeeld met vanille-ijs