Vrijdag 2 mei was de dag waarop zoon Simon in het huwelijk trad met zijn grote liefde Bas. Wij noemen ze ‘de blije mannen’, omdat het geluk en de liefde werkelijk van iedere foto van hen tweeën af spat.
Na de ondertrouw in juli 2013 kwamen de voorbereidingen voor het huwelijk geleidelijk op stoom. Bas’ dierbare vriendin Nienke werd ceremoniemeester, een taak waarvoor ze een lintje verdient, zo perfect had ze alles geregeld, en Simon vroeg mij niet alleen als getuige maar ook als bedenker en bakker van de bruidstaart.
Onze molentjes gingen aan het malen, en we bakten een proeftaart die we eind maart ter keuring meenamen naar Deventer, waar de verhuizing van de jongens in volle gang was.
Simon wilde graag worteltaart, maar Bas moest nog overtuigd worden dat dat lekker kon zijn. En dus bakten we worteltaart, vulden die met sinaasappelmascarpone, legden de taart op een hardewenerbodem, bekleedden het geheel met marsepein en witte fondant en laadden de taart in een roltasje, want het ding tillen was nauwelijks te doen. 
Ook voor ons was het een verrassing hoe de taart er vanbinnen uit zou en zien, en hoe hij zou smaken. Het algemeen gedeelde oordeel: de taart op zich is perfect, maar de vulling heeft onvoldoende smaak, de hardewenerbodem is overbodig, de bovenkant moet niet bol zijn maar vlak, en de marsepein- en fondantlagen moeten veel dunner. Kortom: voldoende verbeterpunten om over na te denken.
Om met de afdeklaagjes te beginnen: het ontbreekt ons aan armspierkracht om met de gewone rolstok marsepein en fondant echt dun uit te rollen, en dus ging ik op jacht naar een professionele deegroller op kogellagers - ik vond er een op Marktplaats, tweedehands en in prima staat.
Het bleek een gouden greep: wat zelfs voor één taart al een workout was geweest, was nu razendsnel gedaan. We berekenden de hoeveelheden, maakten een planning, deden, off- en online, wat fun shopping bij De Leukste Taartenshop, en hervonden onze nachtrust toen we definitief besloten hadden dat het dus VIER taarten moesten worden en dat we alles op een rijtje en in huis hadden om aan de slag te gaan. 
Daarna ging het snel: op maandag bakte ik de taarten en ‘s avonds testten we samen onze fondantroltalenten. Op dinsdag bleek het vullen zo snel te gaan dat we ook de marsepein en de fondant al konden aanbrengen, en zelfs één taart van versiering konden voorzien. De woensdag besteedden we, meezingend met de radio en bijgestaan door Fien, aan het versieren. En op donderdag reisden we met ons Rentabrik huurautootje volgeladen met taarten en feestkledij naar Zelhem, waar we zouden logeren bij de ouders van Bas.
Diezelfde avond reden we met de taarten van Zelhem naar Orangerie Ruurlo, waar alle feestelijkheden zouden plaatsvonden. Marjon en ik zetten de rode marsepeinen rozen op de taarten en plaatsten het echtpaartje op de kleinste (en mooiste) van de vier taarten. Het probleem van de bruidstaartstandaard was daags tevoren al telefonisch opgelost, en de manager van de Orangerie beloofde de taarten met haar team klaar te zetten voor na de trouwceremonie. Het voelde een beetje alsof we onze baby’s moesten achterlaten… Zolang voorbereid, en opeens niet meer in onze zorg!
Of we nog even wilden zien waar de trouwceremonie zou plaatsvinden, vroeg de manager. Dat wilden wij wel, en zo stonden de beide moeders opeens met natte ogen in de beeldig versierde ruimte waar de volgende dag hun beider zoons elkaar het jawoord zouden geven.
En de trouwdag zelf? Dat was één lang warm bad van liefde, vreugde, geluk, blijdschap en well-wishing, alles gul gedeeld door en met familie en vrienden van de jongens die vanuit heel Nederland naar Ruurlo waren gekomen om hun geliefde Bas en Simon het huwelijk in te dragen.