3 oktober
Vandaag nemen we afscheid van China. We verlaten het land met een overvloed aan herinneringen, op geheugenkaartjes, iPad en iPhone maar minstens zoveel in ons hoofd. En tastbare herinneringen, zoals het jaden paardje, de terracottasoldaten, de prachtige halssieraden met jade, fragiele porseleinen theekopjes en de vele leuke, lieve tashangertjes, dierbare souveniertjes die het hopelijk nog heel lang zullen uithouden.
De zon is al op als we de gordijnen opentrekken, het is heiïg in Guilin, het wordt weer een warme dag. Onder ons raam zit sinds half acht een steenhouwer Chinese ornamenten uit een plat stuk graniet te hakken en te frezen.
De osmanthusbomen die ons een week geleden zo uitbundig geurend begroetten zijn uitgebloeid - dit jaar zullen ze geen tweede keer bloesem dragen want het heeft niet geregend in hun beperkte jaarlijkse bloeiperiode van twee weken.
De bagage is klaar voor de reis, en om het overgewicht binnen
aanvaardbare grenzen te houden besluiten we wat zware spullen apart te
verschepen - in het postkantoor blijkt dat we 11 kilo te veel hebben met
ons drieën. Dat wordt een verrassing als die doos over een week of wat bezorgd wordt!
We ontbijten bij een van de noedeltentjes tegenover het hotel, lokale
noedels met kippenbouillon, echt lekker met groente, wontons en een
flinke schep hete rodepeperprut, zodat het lekker 'ma la' wordt. Kosten: 5 yuan, dat is 60 eurocent…
Daarna gaan we op pad voor de laatste boodschapjes die we gisteren vergeten waren, lopen over een soort Dappermarkt en zien zelfs dingen die we herkennen van de kramen daar - een merkwaardig thuisgevoel... We lopen door het prachtige park rondom Rong Hu (Hu betekent 'meer'), zien mannen en vrouwen in witte satijnen pakken tai chi trainen, gezinnen met alle generaties wandelen langs de waterkant, en wij strijken neer op het idyllische theehuiseiland met uitzicht op de weelderig begroeide oevers van het meer.
Het theepaviljoen in Rong Hu
De in traditionele kledij gestoken serveerster speelt op de pipa, het is er koel en er zit slechts één Chinese familie. Oma komt als eerste ons zwijgend aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpen, later volgt ook de rest van de familie. De jongste van de twee kleindochters spreekt wat Engels, en wil daar graag gebruik van maken. Ze heeft een Chinese naam die uit vier stukjes bestaat, maar haar Engelse naam is Mary, vertelt ze, en ja hoor, ze zegt het echt: 'you can call me Mary'. Met die woorden begon onze reis in China en is op onze laatste dag deze cirkel rond!
De schoonfamilie haalt ons om half een met onze bagage op uit het Ronghu Lake hotel waar we de afgelopen week af en aan hebben gewoond en neemt ons mee voor de afscheidslunch naar restaurant Lijiang Ren, een van de beste in Guilin. Echt fijn, en petit comité met Jingjing en Er-Wa, Guangshao en Ping, Annet, Marjon en ik, het voelt goed en harmonisch. (Note to self: uitzoeken hoe de Guilin fried rice wordt gemaakt en wat het geheim is van de salade die omschreven wordt als 'skin of carrot'. Repen buitenkant van de daikon/rettich, of toch een soort raapje, in een dunne donkere saus waarin ik gember meen te proeven die er volgens Ping niet in zit. Verslavend lekker is het wel!)Jing heeft de ochtend gebruikt om bij haar favoriete lokale winkels kleding en schoenen te kopen, die ze dansend als een klein meisje aan haar echtgenoot en ouders showt.
Na de lunch nemen we afscheid van Li Ping en Jacob. Voor hem is de trouwvakantie al voorbij - hij is zich aan het voorbereiden op een belangrijk sollicitatiegesprek op Skype morgenmiddag en heeft een flinke verkoudheid onder de leden.Guangshao rijdt ons naar de luchthaven, waar we van hem allerhartelijks afscheid nemen. 'You are family now', vertaalt Jing als hij me nog een keer stevig omhelst.
We checken in, wuiven onze koffers uit - ze zijn alle drie net boven 20 kg. Hopelijk zien we ze morgenochtend rond 7 uur lokale tijd in Amsterdam op de transportband verschijnen.
Het is pas 4 uur, om 7.30 pm gaat onze vlucht naar Guangzhou. We houden
onszelf zoet en de verveling eronder door alle luchthavenwinkeltjes onveilig
te maken zonder geld uit te geven en verbazen ons over de merkwaardige bordjes die we ook hier aantreffen.
Naar Guangzhou is het minder dan een
uur vliegen, en om 8.30 pm beginnen we in de hypermoderne, gigantisch grote
luchthaven van die stad aan een wandeling door een eindeloos lange verbindingsgang. De hooggelegen gang heeft aan één kant glas: in de diepte zien we een
hoeveelheid restaurants en winkels een kleine stad waardig, maar we
lopen door, aangemoedigd door 'nog 270 meter', nog 120 meter', 'nog 30
meter'. Achteraf gokken we dat we wel twee kilometer hebben afgelegd naar de transfer/international sectie. Het aan het begin aangekondigde gratis electrische vervoer blijkt aan het
einde werkeloos aan de kant te staan…
We
passeren een buitengewoon strenge security en de douane - we hebben nu
officieel China verlaten.
Ongezelligheid in het 'rattenrestaurant
Het is 9.15 uur pm en hebben nog twee uur tijd over voor we boarden. De trek om nog meer toeristenwinkels te bezoeken is wel over, maar we willen wel iets eten voor we voor 12 uren de lucht in gaan. We vinden een smoezelige eetstek, de enige in dit gedeelte van
de luchthaven, althans enigszins in de buurt van onze gate - Annet ziet
zelfs een rat voorbijschieten en doopt de tent onmiddellijk om tot
'rattenrestaurant'. Op een enkele kakkerlak na is dit trouwens de enige confrontatie met ongedierte die we tijdens onze reis hebben gehad.
Stipt op 11.55 pm gaan we de lucht in, ik zet mijn horloge vooruit naar thuistijd.
In Nederland is het om 6.30 am nog donker als we landen, en het regent...
Thuis worden we verwelkomd door onze Fien, die de eerste uren niet weet hoe hard ze moet spinnen en kopjes geven en ons door het hele huis op de voet volgt. Zij is in elk geval blij dat we er weer zijn, voor ons zal het wel even wennen zijn.
Tweeëntwintig dagen geleden zeiden we vol ongeloof tegen elkaar: 'We gaan naar China!', en nu veranderen we die tekst in 'We zijn in China geweest!', met bijna net zoveel ongeloof.
Het was werkelijk de reis van ons leven, een doe-vakantie in ieder opzicht. We zijn moe maar toch ook uitgerust. En morgen begint het gewone leven.
Souvenirs, met een ingelijst, zelf geraapt, uniek stukje pleisterwerk uit de Verboden Stad