Marjon en ik koesteren een droom. Nee, niet in de zin van 'I have a dream', we dromen een droom waar we ons aan warmen als het klimaat in Nederland weer eens ijzig is, als de halvezoolstra's en blonde gevaren van deze wereld hun verwoestende ideeën over ons uitstorten. Als de wereldeconomie reddeloos is, half Europa op instorten staat en veiligheid en geborgenheid alleen nog te vinden is in wat we zelf creëren.
Hoezo, vluchten kan niet meer, zoals de woorden van Annie Schmidt in dat prachtige liedje van Jenny Arean en Frans Halsema? Dat kan best, gewoon lekker weg in eigen hoofd!
Tuinhibiscus werkt als voor ons als toverwoord - en we bedoelen daarmee hibiscus syriacus, een struik met weelderige bloemen, in prachtige kleuren, en vooral heel gul met zijn bloemen. We zien ze overal in Frankrijk, maar op de maandagse bloemenmarkt op het Amstelveld zie ik ze nooit. Zouden ze 't doen op een balkon?
We hebben dat dus nog niet kunnen testen. Wat we wél weten (want al vaak geprobeerd) is dat alleen al het wóórd 'tuinhibiscus' de somberheid als bij toverslag doet verdwijnen. En dat alleen maar omdat die tuinhibiscus in onze droom het mooiste plekje van de wereld heeft gekregen! Nou alleen nog een kleurtje kiezen…
Hier moet inmiddels een aanvulling bij… Schoonzus en -zwager hebben sinds kort 'fermette' JonAs, in een verborgen hoekje van de Périgord vert, met een flinke lap tuin eromheen. Er staat van alles op qua bomen en struiken, maar een tuinhibiscus ontbrak. Maar inmiddels niet meer: eind november hebben ze bij het plaatselijke tuincentrum een tuinhibiscus gehaald en die op een mooie zonnige plek geplant. Aankomende zomer mag ze er voor het eers bloeien, met roze bloemen, denk ik.
Wij kregen hem voor mijn verjaardag, je kán immers niet weten of een droom ooit werkelijkheid wordt! En in dat geval mag deze tuinhibiscus zijn/haar wortels in zuidelijker grond verder laten groeien… Als dát eens waarheid zou kunnen worden!