…maar ík viel wel, en hoe!
Typisch gevalletje thuisklussen met ongewenste afloop. Evenwicht verloren op de ladder, de stap omlaag van ruim 1 meter om mezelf op te vangen bleek te veel gevraagd voor mijn linkerbeen.
Ik belandde in het OLVG, werd daar 5 dagen later op 27 december geopereerd en van daar uit op 31 december per ambulance thuis afgeleverd. 
Daar had Marjon alles in stelling gebracht om het leven in huis doenlijk te maken: nu hebben we de beschikking over een rolstoel met beenlegger, looprek, badstoel, WC-verhoger, een schoottafeltje met uitsparingen voor pen en glas, een inbedrugleuning, een spullenvandegrondgrijper en krukken. Die laatste zal ik op z'n vroegst over een maand kunnen gaan gebruiken - ik mag voorlopig helemaal niet lopen of staan op 'het aangedane been', zoals we het kapotte lichaamsdeel zijn gaan noemen.
Dat zit voor verticale activiteiten ingepakt in een 'brace', een enorme donkerblauwe contraptie die mijn been van de lies tot de enkel met klittenband in ontlaste strekstand houdt. Oefenen is het parool nu, zodat de doorbloeding goed op gang blijft en de spieren niet te veel verslappen. Spannend wat begin februari op de controlefoto te zien zal zijn!
De eerste dagen, hoe fijn ook om weer thuis te zijn, vielen ons beiden niet mee. Ik hulpbehoevend bij bijna àlles, M frustrerende regeltelefoontjes doend (leve de officiële instanties…), waar waren we in hemelsnaam mee bezig? Tot we ons opeens realiseerden dat we ook wel heel erg geschrokken waren, en daar eigenlijk nog helemaal niet bij hadden stilgestaan.
De ingehouden paniek en wanhoop van de eerste dagen zijn we nu de baas, en we hebben allerlei plannen om de komende weken leuk, productief en dragelijk te maken.
En ondertussen worden we met geweldig veel liefde, warmte, aandacht en zorg omringd, en dat helpt enorm! Want het is een klus hoor, als de gewone taakverdeling zo totaal ondersteboven wordt gehaald…
Samen koken is een van onze plannen voor de komende weken, waarbij 'samen' betekent dat ik in rolstoel in de keuken M gehuld in mijn sloof aanwijzingen geef. Wat er gekookt wordt bepalen we samen - we kiezen recepten uit Plenty en Jerusalem (splinternieuw boek, kerstcadeautje voor ons beiden…) van Yotam Ottolenghi en uit Het Ovenboek van Karin Luiten. Niets vreselijk ingewikkelds - M moet er lol in hebben en houden, maar wel vreselijk lekker. Dus dat komt wel goed.
Na de spaghetti alla carbonara en broodjes shoarma (beide uit eigen keuken!) is het eerste serieuzere kookproject dit weekend de ovenrisotto van Karin - de kippenbouillon die nog op stond toen ik ten val kwam is door Marjon doortastend ingevroren en komt goed van pas. In plaats van groene asperges doen wij er paddenstoelen in, dat vindt ze vast geen probleem. 'Kan dat wel?' vraagt Marjon enigzins ongerust. Aan mij de taak om te laten zien hoe simpel het is om op een beproefd recept te variëren.
Maar vanavond koken Simon en Bas voor ons hun in kleine kring al befaamde citroenkip, en hoeven wij alleen maar te genieten!