LICHANSKY LIKES

Le départ... zaterdag 30 mei. We beginnen aan de laatste etappe van deze even heerlijke als gedenkwaardige vakantie. 

De 1200 kilometer naar huis in één keer rijden is niet ons idee van een relaxte afsluiting, en we besluiten om het dan maar meteen goed te doen: we gaan naar Amnéville. Niet de meest voor de hand liggende bestemming, in de Lorraine (Lotharingen), tussen Metz en Luxemburg, een stuk Frankrijk waar je normaal gesproken zo snel mogelijk doorheen rijdt, maar er is een zeer goed bekende staande dierentuin die al lang op ons verlanglijstje stond. Met de Zoo d’Amnéville zouden we onze vakantie afsluiten.                       

We boekten een slaapplek op loopafstand van de Zoo, en dat bleek een goede keus: Résidence Les Grands Chênes du Parc ligt in een groot groen gebied waar, gezien de toevoeging 'les thermes' (die ontbreekt overigens op de Michelinkaart) minerale bronnen moeten zijn. Tussen de oude bomen liggen, naast tal van hotels, diverse restaurants, vitapaden en ander vermaak, maar het is er rustig en we horen heel veel vogels. Het maakt de overgang naar het stadse leven iets gemakkelijker, besluiten we.

Naast een heerlijk bed, televisie, internet en een mooie, moderne badkamer, bevat onze ’studio' een prima uitgeruste kitchenette, en dat kwam ons goed uit: na 760 km autoroute, mét giga-file bij en in Lyon vanwege de afsluiting van de Fourvièretunnel, waren we veel te moe om nog op zoek te gaan naar een plek om te eten.
 Met wat we over hadden uit de koelkast in Rustrel (en de vooruitziende blik tijdens het laatste boodschappenrondje bij LeClerq op vrijdag) konden we met gemak twee tweepersoonsmaaltijden samenstellen. 

Zaterdag aten we een snelle salade, 'aux arômes Niçoises', zeg maar, bestaande uit een mengsel van vers en blik. Vooraf licht gebonden kippensoep met bospaddestoelen ('forestiere') uit een pakje, en toe de gedeelde helft van een 'sacristain aux amandes' van de allerlekkerste bakker van de Lubéron, in Coustellet, een dorp op de weg tussen Apt en de autoroute A7. 

• 4 tomaten, in stukjes 
• 2 el mayonaise 
• 1 el olijfolie 
• 1 teentje knoflook, geraspt 
• 1 blikje macédoine de légumes 
• 1 blikje tonijn op olijfolie 
• handvol zwarte olijven, in stukjes 
• 2 hardgekookte eieren, grof gehakt 
• wat kleingesneden cornichons (kleine zure augurkjes) 
• 1/2 rode paprika in blokjes 
• 1/2 komkommer, in blokjes 
• 1 ui, gesnipperd 
• zout en peper 

1. Hussel de tomaten om met de mayonaise, olie en zout: voilà: een supersnelle dressing waarbij het noodzakelijke zuurtje wordt geleverd door het vocht van de tomaten (azijn zat niet in de eetbare bagage)
2. Schep alle overige zaken door de dressing en breng op smaak met zout en peper 

Na de 9 uren die we doorbrachten in de dierentuin, maakten we het ons nóg gemakkelijker: de rest van de soep, kant-en-klare kippenboutjes en de rest van de salade, én de andere helft van de sacristain. De woorden ‘moe maar voldaan’ dekken de lading van deze allerlaatste vakantiedag in het geheel niet, maar daarover in een ander blog meer!

Wat is een 'sacristain'? Een reep deeg, een mix van croissant- en bladerdeeg, die spiraalvormig opgerold wordt over een laagje amandelschaafsel en vanillesuiker, en bestrooid met meer amandelschaafsel, krokant gebakken, en bestrooid met poedersuiker... Overheerlijk! Recept volgt als ik het zelf een keer hebt gemaakt!