Zo ijzig als de vrijdag eindigde, zo zonnig begon de zaterdag. Boven ‘de overkant’ hingen dreigende grijze luchten en regensluiers, maar die zouden ons op Texel niet bereiken.
Zoevend langs ’s heren wegen zagen we alle mooie plekjes van Texel, van de noordpunt met de vuurtoren tot het diepe zuiden, langs oude en nieuwe natuurgebieden vol vogels, het breedste strand van Nederland bij de Koog, en mijn oude wens: de Slufter, dat wonderlijke stukje mislukte inpoldering dat een vogelaarsparadijs is geworden.
Lunch bij Paal 19,5, in de zon achter glas, met uitzicht op de Noordzee en in de verte voorbijvarende containerschepen. En voort ging het: zigzaggend door weids polderland, kaas proeven en kopen bij Kaasboerderij Wezenspyk, wandelen door beeldig Oosterend, en in mij een toenemend gevoel van ‘ik ben hier al eens geweest’.
Begin jaren ’70 kwam ik af en toe op Texel, waar de ouders van vrienden een huis hadden. Maar mijn omschrijving ‘met windveren’ leverde me meewarige blikken op: bijna alle oude huizen op Texel hebben die! En ‘met uitzicht op de boerderij van Sicco Mansholt' hielp me ook niet verder. Raar hoe een geheugen werkt… Toch nog eens goed navragen.
Het kan verkeren...