De lente gaat dit jaar op schoorvoeten, en vanochtend was ze in geen velden of wegen te bekennen. Een lucht zonder licht, de dappere bloeipogingen van de bloembolletjes in de balkonbakken weer tot staan gebracht, en de katjes in onze zelfgekweekte wilgeboom die gisteren nog weelderig pluizend op de takken zaten, zijn kleddernat. Wat een treurigheid. Zoals ze het in het Frans omschrijven: 'un temps maussade’.
De rondleiding 'Artis in bloei’ waarvoor ik deze middag geboekt stond, zou met zulk weer wel weinig publiek trekken. Jammer, want het was inmiddels droog geworden, en de tuin staat er nu al prachtig bij, en nog lang niet alle bollen zijn uitgekomen.
‘Droog’ bleek een relatief begrip: sproeiregenbuitjes dreven collega Lydia en mij naar De Ontmoeting, onze ‘kantine’ achter de dierenvolière. We raakten diep in gesprek - dat buiten de zon was gaan schijnen ontging ons volkomen.
Op de weg naar buiten passeer ik Lemurenland, het eiland waarop de rode vari’s wonen. Fervente zonaanbidders zijn het, deze Madagascarbewoners. 'Met hun armpjes wijdbeens', zoals een dierbare vriend dat placht te omschrijven, loungen er een paar op een hekje, met hun wollige zwarte buikjes op de zon gericht, terwijl ze zich met hun zwartbonten handjes en grijpvoetjes in evenwicht houden.
Ja, het wordt toch echt lente. Morgen, belooft het weerbericht, wordt het prachtig weer!