Begin juni waren we in Frankrijk in de Côte d'Or, waar Misha, de zoon van mijn vriendin jeannette en haar eega Howard, onder de choepa zou gaan met zijn Kinneret. Het burgerlijk huwelijk werd gesloten in Massigny-lès-Vitteaux, waarna de Joodse huwelijksceremonie voltrokken zou worden op de enige vlakke plek in deze heuvelachtige omgeving.
Voor het huwelijksfeest waren gasten uit de hele wereld uitgenodigd: Misha is Canadees, Kinneret komt uit Israël, Misha studeerde onder meer in New York, Kinneret in Maastricht, en ze wonen samen al enkele jaren in Berlijn.
En waarom Frankrijk als trouwlocatie? Misha’s ouders leiden sinds 12 jaar La Roche D’Hys ~ Domaine des Arts, een cultureel centrum in het hart van de Bourgogne, in de omgeving bekend als C.I.R.C- Centre international de Rencontres Culturelles.
Het was de wens van het bruidspaar om hun levens in die prachtige omgeving aan het einde van de middag, als de zon de glooiende helling in een gouden gloed zet, aan elkaar te verbinden.
De feestelijkheden zouden bijna een week duren. Alleen al de gedachte dat er voor bijna 60 gasten een slaapplaats moest worden geregeld, de hoeveelheden natjes en droogjes voor zoveel mensen, de tafels en stoelen waarop die genuttigd zouden worden, de versieringen van de grote voormalige schuur - nu concert- en theaterzaal -, een programma voor de dagen voorafgaand aan de grote dag, en parkeerruimte voor de dag zelf: een uitdaging, al is dat wel de understatement of the year.
Het was de uitdrukkelijke wens van Misha en Kinneret om één van de avonden een Hollandse maaltijd aan te bieden, omdat ze beiden een sterke band hebben met Nederland. Misha bracht een deel van zijn kinderjaren door in Amsterdam toen zijn moeder werkte bij de opera (daarvan kennen wij elkaar). En aan ons de vraag of wij die maaltijd voor een kleine 80 (!) mensen wilden koken. Op het menu: bitterballen als ‘apéro’ (bij de borrel dus), een Holland-Joodse haringsalade met een garnituur van rauwe bietjes vooraf, hachée met kruimige aardappeltjes en sperziebonen als hoofdgerecht, drie soorten Hollandse kaas als tussengang, en voor toe poffertjes met boter, poedersuiker en aardbeien. De haring, bitterballen en poffertjes namen we kant-en-klaar diepgevroren mee van huis, de hachée en de haringsalade hebben we ‘op locatie’ gekookt. Op twee locaties, moet ik zeggen, want we begonnen met koken op ons logeeradres, 10 kilometer en de nodige bochten en heuvels verderop.
De dag voor ons diner hebben Marjon en Monique, een Nederlandse vriendin, in de buitenlucht bijna 15 kilo uien geschild en in stukken gesneden, terwijl ik binnen bijna 15 kilo, tot een massief blok ijs bevroren boeuf bourguignonvlees trachtte te ontdooien en in hanteerbarer stukken te snijden.
Met zulke hoeveelheden moet je slimme oplossingen verzinnen. De uien gingen op bakplaten in de heteluchtoven tot ze zacht en lichtbruin waren, en uiteindelijk deden we hetzelfde met het vlees. Daarna werd alles in porties verdeeld over twee enorme snelkookpannen en van runderbouillon, kruidnagelen, foelie, laurierblaadjes, zout en peper voorzien. Na ruim een uur stoven hebben we het stoofvocht overgegoten in andere pannen, en alles in een grote krat in de achterbak van de auto naar La Roche d’Hys vervoerd. 
De volgende dag, de woensdag van het 'Repas Hollandais’, hebben we de hachée verder laten garen, de logistiek van heel veel kilo’s kruimige aardappels bedwongen (zeg nooit meer tegen Marjon dat ze aardappels moet afgieten in een vergiet) en evenzovele kilo’s diepgevroren (het was nog geen seizoen) haricots verts eetbaar gemaakt.
Waren wij de baas over de logistiek met het hoofdgerecht, dat is niet te zeggen over die van de bitterballen… In de loop van de dag was het zó hard gaan waaien dat er van buiten frituren geen sprake kon zijn, en in huis was, vanwege het ontbreken van een friteuse, geen optie. Zonder snackje bij de borrel was de haringsalade extra welkom, en dan ook extra snel op. De Bastiaanse gras-, boeren belegen komijn- en oude Goudse kaas vonden ook gretig aftrek, zoals dat heet, evenals de poffertjes (hoewel de magnetron deze hoeveelheden nauwelijks aankon…)
Maar er was genoeg van alles, en de gasten vonden alles, en met name het hoofdgerecht, HEEL ERG LEKKER, zo lieten ze ons nog dagen erna weten, en of we toch vooral het recept wilden delen.
Ik stuur het ze binnenkort in het Engels - ik ben benieuwd!