LICHANSKY LIKES

'Een luchtdrukgigant met Siberische allures bevindt zich thans boven het noorden van Europees Rusland' schrijft weerspecialist Jan Visser vandaag op zijn website. Zijn NOS-collegaweerpresentator Gerrit Hiemstra twitterde eerder vanavond 'Het is buiten al duidelijk kouder. Oostenwind trekt ook wat aan. Het gaat beginnen. Buitenkraan net afgesloten. Laat het nu maar komen!' en weerdame Helga van Leur twiteert De Pers: 'De echte winter breekt volgende week vrijwel zeker aan.' Maar ook twittert ze: 'We krijgen golf kou, maar de kans officieel een koudegolf is nog niet groot' maar linkt ondertussen wel naar tips wat te doen bij koud weer.
De operatoren, modellen, pluimen en andere oerbetrouwbare weersvoorspelmiddelen zijn het over één ding eens: er komt een februariwintertje, maar hoe koud en hoe lang en of de ijsmeesters al uit het vet gehaald moeten worden, dat moeten we afwachten. 
Voor de zekerheid heb ik maar wel vast de zoutvoorraad in de schepbakken op onze galerij gecontroleerd en vastgesteld dat die voor het zoveelste jaar op rij niet zijn bijgevuld. Dat wordt zoutklandizie voor de kleine buurtsuper om de hoek - de lol van schaatsen naar de lift op 5 hoog is zwaar overschat.

En wij maar denken dat de eind vorig jaar voorspelde horrorwinter Nederland niet zou aandoen… Mooi niet dus: 'De kou komt eraan! Winter is onderweg, haal de schaatsen maar uit het vet! Meteoconsult voorspelt dat de winter onderweg is vanuit het oosten van Europa. Het gaat het vriezen en de temperaturen komen overdag niet boven het vriespunt uit. 's Nachts kan het zelfs wel -15 worden. Het ijs zal snel groeien en naar verwachting kan er geschaatst worden." Daarentegen beweert de Enkhuizer Almanak: 'Februari 2012: Geen standvastig winterweer.'

Ik ga het wel merken - maar de dikke handschoenen, warme petten en dassen mogen wel alvast uit de mottenballen. En wat helemaal fijn is: ik heb eindelijk een excuus om mijn all-time favoriete wintertoetje te maken: de legendarische Oostenrijkse Kaiserschmarrn!

Het recept is voldoende voor een nagerecht voor 3 personen (maar M. en ik hadden er met ons tweeën totaal geen moeite mee…)

 

• 3 grote biologische eieren
• 100 g bloem
• 1 el lichte rietsuiker
• 1 tl vanille-extract
• 1/8 l volle melk
• 100 g boter
• 1 pot frambozenjam van goede kwaliteit (bv. die van RaspberryMaxx)
• 2 tl poedersuiker
• snuf zout
  
  

1.  Splits de eieren
2. Klop de dooiers met bloem, rietsuiker, vanille-extract en melk tot een vrij dik beslag, laat dit een uur rusten
3. Klop de witten stijf met poedersuiker en zout
4. Spatel de witten door het beslag
5. Verhit de helft van de boter in een grote koekenpan, schep de helft van het beslag in de pan en laat de pannenkoek op halfhoog vuur stollen, keer voorzichtig om ook de andere kant licht te kleuren en houd hem apart. Bak de rest van het beslag op dezelfde manier
6. Trek de pannenkoeken met twee vorken in stukjes, doe die terug in de pan en schep even om
7. Schep de jam erop en laat al omscheppend op hoog vuur smelten
8. Meteen opeten!
   
   

Ik ben opgegroeid met deze onweerstaanbare caloriënbom, maar weet pas sinds vandaag dat er een grappig, naar alle waarschijnlijkheid geheel apocrief verhaal zit aan de naam. Kennelijk bestond er al zoiets als een in stukjes gescheurde omelet - Schmarrn (het woord betekent zoiets als 'flauwekul'). Franz Joseph I (1830-1916), de laatste Oostenrijkse keizer, was er dol op. De hofkok wilde aan het vorstelijke toetje een mooiere naam geven, noemde het Käser Schmarrn, van de kaasmaker, wat de keizer verstond als Kaiserschmarrn. Quatsch dus, maar wel onweerstaanbaar lekker!

Deze dagen worden bepaald door de voorbereidingen voor de afternoon tea die we gepland hebben om mijn overstap van het werkende naar het gepensioneerde leven aangename luister bij te zetten. Wat in feite betekent dat ik al heel wat dagen in de weer ben met het bedenken van lekkere zoete en hartige hapjes, het opstellen van doordachte boodschappenlijsten en de meest logische planning voor wat wanneer gebakken en op andere wijze bereid moet worden.
Altijd leuk, om niet te zeggen echt fijn als deze zorgvuldige organisatie blijkt te werken en de 'to-do' lijst op de koelkast allengs korter wordt. En bovendien: oefening baart kunst. Dat geldt ook voor de samenwerking met M. in de keuken: we hebben ontdekt dat wij met ons tweeën een goed en efficiënt team vormen, wat het werk niet alleen een stuk minder tijdrovend en zwaar maakt maar ook een stuk gezelliger. En sámen meezingen met de radio verhoogt de feestvreugde aanzienlijk!

Tot de feestelijke 'rite de passage' op 22 januari is het, terwijl ik dit schrijf, nog maar twee nachtjes slapen. In de koelkast slinken de voorraden boter, eieren, slagroom en andere ingrediënten en allerlei plekken in huis zijn opeens geheimzinnige 'no-go area- geworden. 

Midden in deze strakke organisatie kwam vanmiddag een telefoontje van zoon J. of hij na zijn vergadering kon aanschuiven. Hij en zijn vriendin J. zijn eind december van Amsterdm naar Den Haag verhuisd, en zo vaak zien we ze niet meer. 'Komt niet echt uit' was dan ook niet aan de orde. Bovendien werd vanochtend het tweewekelijkse verrassingspakket van De Krat bezorgd, met daarin verse lamsmerguez van de Lindenhoff, kastanjechampignons en, oh vreugde!, een bak jonge spinazie, mijn lievelingsgroente. Het toeval wil dat ik eerder in de week een recept voor kikkererwtensalade met spinazie, feta en granaatappel had gemaild aan onze Franse gastvriendinnen, en het was dus niet zo raar dat mijn mentale smaakpapillen haast als vanzelf daar achteraan wilden... 

Ware het niet dat het weer in onze contreien vandaag toch echt vroeg om wárm eten. Én om comfort food. En als er dan ook nog een rijpe granaatappel en feta in huis blijken te zijn is de keuze snel gemaakt.
Het recept is voor 2 personen maar kan uiteraard gemakkelijk worden uitgebreid.

Lievelingseten voor twee lievelingen

• 400 g kikkererwten uit blik
• 1 el olijfolie
• 4 lamsmerguez
• 1 flinke sjalot, gesnipperd
• 1/2 Spaans pepertje, gesnipperd
• 2 tenen knoflook, gesnipperd
• 1 paprika, in kleine blokjes (kleur naar eigen keuze)
• 100 g champignons, in plakjes
• 125 g jonge spinazie
• 2 lente-uitjes, in ringetjes
• 100 g feta
• 1/2 granaatappel
• paar takjes koriander

1. Spoel de kikkererwten af en laat ze uitlekken
2. Bak de lamsmerguez in een wok of hapjespan op halfhoog vuur gaar, neem ze uit de pan, snijd 2 worstjes in stukjes
3. Fruit de ui, Spaanse peper en knoflook in het achtergebleven bakvet 5 minuten
4. Voeg de paprika en champignons toe, schenk een scheutje water of bouillon erbij laat 5 minuten mee gaar worden
5. Schep de kikkererwten erdoor en de stukjes worst, laat 5 minuten warm worden
6. Roer de spinazie door de kikkererwten en laat slinken, laat ondertussen de overige twee worstjes mee warmworden
7. Garneer met lente-uitjes, verkruimelde feta, granaatappel en korianderblaadjes

Zout is niet nodig - het bakvocht van de worstjes is hartig genoeg. 

Tip: je maakt de pitjes van de granaatappel gemakkelijk los door de schil van de gehalveerde vrucht boven een kom stevig te betimmeren met de botte kant van een groot keukenmes. Na een paar welgemikte meppen vallen ze eruit. De meeste witte, bittere vliesjes blijven in de schil. Niet meekoken, dan verliezen ze hun prachtige kleur en frisse smaak! (Met dank aan Nigella en Yotam)

Vorig jaar was ik met mijn vriendin Didi van madeinspain.nl naar de Horecava - een heel gezellig uitstapje was dat, met veel pret en proeven van natjes en droogjes. Alleszins voor herhaling vatbaar, vonden wij, dus zo gezegd zo gedaan.
Stipt om 11 uur op woensdag 11 januari sloten we achteraan in de rij bij ingang K van de RAI, nadat we vriendin M. hadden uitgewoven die bij het zien van de snel groeiende mensenmenigte de moed in de vermoeide schoenen was gezonken. Voorzien van identiteitsbewijs met naam, functie en barcode en een rood RAI-stempeltje op de linkerhand (voor het geval we het pand voor eventjes zouden willen verlaten) betraden we de heilige hallen van het consumentisme, door mijn gewaardeerde vriendin F. ook wel de 'walmendehorecaffersfrietkermis' genoemd. 

Het fijne van de Horecava is dat je als 'gewoon mens' de meeste afdelingen met een gerust hart kunt laten voor wat ze zijn. Leuk is het vooral op de 'Markt', daar ben je al gauw een paar uur zoet, en daar heb je ook de meeste kans op noviteiten te stuiten. Na de gezelligheid bij Jonah Freud in de stand van kookboekhandel.nl vooraan in hal 3 stortten we ons in het krijgsgewoel. Hapje hier, slokje daar, wijn proeven bij de Kweker, een onvolprezen garnalenkroketje van Cas Spijkers, heerlijke fenegriek-walnootkaas van Landgoed Mariënwaerdt, een wedstrijdje honingtomaatjes proeven (verloren!) en meer van zulk zorgeloos maar niet echte innovatief fijns. Oh ja, brood, met name van de 'ambachtelijke' soort, en macarons zijn nog steeds 'hot', evenals ijs, en dat vooral in nogal aparte smaakcombinaties als limoen-groene thee en sinaasappel-peper. 

We waren natuurlijk vooral nieuwsgierig naar wat we nog niet kenden, zoals 'coconut water' in pakjes, volgens de vertegenwoordiger nu al een hit in het energievretende uitgaanscircuit vanwege de natuurlijke isotone eigenschappen. Interessant om te proeven, maar wat ons betreft geen omfietsdrankje. Wél echt nieuwsgierig werden we van wat, een beetje onbeholpen, omschreven wordt als 'etherische oliën kristallen'. Fraaie doosjes met het groene Franse AB-logo (biologisch) met daarin kleine plastic flesjes met kristalletjes. De geur van de kristallen is omgekeerd evenredig aan de explosie van smaak die zelfs een paar korreltjes veroorzaken. Dat wordt experimenteren met het bekende 'tussen duim en wijsvinger' - volgens de verpakking staat die hoeveelheid gelijk aan 3/4 van de smaak uit de schil van bijv. een citrusvrucht. Spannend!

Er waren meer mooie, gekke, bijzondere en opmerkelijke dingen die ons opvielen: de prachtige presentatie van O-Original Water (die voor de gelegenheid een succesvolle samenwerking was aangegaan met Koppert Cress), bladerdeeg aan de meter, een groot gezelschap Chinese dames en heren die zich de kunst van het broodvlechten lieten uitleggen, een verdwaalde duif bij een homarium, elektrische gardes maatje reus, een redelijk aanbod biologisch/duurzaam/fair trade, het logo van Womitex dat, nogal onhandig, gedeeltelijk werd afgedekt door twee heren in gesprek waardoor de W als V in beeld kwam, de in ijs gevangen vissen van de Makro, de van de rest van de beurs afgescheiden mannenverzamelplaats Proeven met Proost, door mij oneerbiedig het 'biergetto' genoemd, en natuurlijk de stappenteller van horecapersoneelgezondheidsvoorvechter Nationale Nederlanden. 

Dat apparaatje kregen we halverwege de beurs in de hand gedrukt, zodat Didi, toen we, op weg naar buiten, nog even uitbliezen op de stand van de Kookboekhandel, kon afklokken op bijna 4000 stappen. Je moet er niet aan denken hoeveel het er zouden zijn geweest als we álle hallen zouden hebben gedaan. Doen we dát gewoon volgend jaar, dan is er wéér een Horecava!