Het begon allemaal ergens half maart op twitter met een tweet van Lizet Kruyff, aka @Spinazieacademi:
Zelf seroendeng maken. Wel zo lekker, en reuze gemakkelijk.
Tertia aka @Vegatopia [T] was al heel snel de eerste die reageerde:
@Spinazieacademi Ja seroendeng is lekker he, en zelfgemaakt vaak nog met meer smaak ook. Ik ga eens een recept erover uitschrijven [T]
@Vegatopia Ben benieuwd hoe jouw recept is! Wij maken hem een beetje pedis.
Op dit punt mengt @KokRobin van aziatische-ingredienten.nl zich in de #twiscussie:
@Spinazieacademi seroendeng pedis? Nee man. Een van de weinige zoete dingen in een rijsttafel.
Ook @CasaForesta, wildoogster, paddenstoelspecialist en half-Indisch, doet een duit in het zakje:
@KokRobin @Spinazieacademi ligt natuurlijk aan de streek waar de rijsttafel vandaan komt
Waarop @Spinazieacademi antwoordt:
@KokRobin Zeker, je kunt hem ook zonder doen, wij vinden hem lekker met wat 'zoetige' sambal erdoor. Roedjak, da's pas zoet!
En @Vegatopia:
@Spinazieacademi ah de mijne is dat niet, maar ik zal eens onderzoeken welke regionale verschillen er ook zijn #seroendeng #wordt vervolgd[T]
Ik ben altijd geïnteresseerd in dergelijke uitwisselingen, en doe dus ook nog even mee:
@Vegatopia @Spinazieacademi Ik had ooit een magnetronrecept voor #seroendeng, absoluut heerlijk! Blogje doen?
Daar hadden de culitweeps wel belangstelling voor:
@Raay Met de magnetron? Interessant. Leuk hoor als je blogje doet #seroendeng @Spinazieacademi [T]
Dus is hier het beloofde blogje, maar niet nadat ik even iets over de bron van het recept vertel. Het is afkomstig uit 'Indonesisch koken in de magnetron', een uitgave van Van Dishoeck uit 1987. Tweedehands nog te vinden, maar wel al bijna een collector’s item.
Ik heb in de loop der jaren en verhuizingen mijn ca. 20 strekkende meters kookboeken flink uitgedund, en een volgende schifting zit eraan te komen. Dit keer gewoon wegens ruimtegebrek, een kookboekcollectie heeft immers, als ware het een hagedissenstaart, de wonderlijke eigenschap toch altijd weer aan te groeien. Maar dat terzijde, terug naar 'Indonesisch koken in de magnetron'.
Ik kocht het boek omdat Peter van Gestel, mijn vroegere buurman, jeugdboekschrijver en zeer verdienstelijk kok, er regelmatig uit kookte, en dan dreven overheerlijke Indonesische aroma’s via hun iets kierende voordeur en dito onze het huis binnen. Gelukkig kregen we ook vaak iets te proeven, waaronder die seroendeng.
Dank zij de toch nog redelijke ordening in mijn kookboekenkast kon ik het boek meteen terugvinden, en daarmee het recept.
- 250 g geraspte klapper (kokos)
- 1 ui
- 3 teentjes knoflook
- 3 schijfjes laos (of 3/4 tl laospoeder)
- 1 el assem (tamarinde)
- 1,5 el ketoembar (korianderpoeder)
- 1 el djahé (gemberpoeder)
- 1,5 el (riet)suiker
- 1tl zout
- 1/2 el sambal manis of badjak
- 3-5 el arachide-olie
- 100 g ongezouten, gebrande pinda’s
- Doe de klapper in een kom, maak met een klein beetje water iets vochtig
- Maak de ui, knoflook en laos fijn in een vijzel of keukenmachine
- Schep dit mengsel met de droge ingrediënten door de klapper
- Doe de olie in een glazen magnetronschaal: 700 W - 1 minuut
- Schep klappermengsel door de olie: 700 W - 10 à 12 minuten
- Belangrijk: zeer regelmatig omscheppen, pas laatste minuut de pinda’s toevoegen
De glazen schaal is belangrijk - kokos verbrandt gemakkelijk, en sommige magnetrons hebben onvermoede 'hot spots'. Bovendien zijn de moderne magnetrons een stuk krachtiger dan die in de jaren '80. Vol vermogen was toen 700 W, tegenwoordig algauw 900-1000!